НеПРОФИЛЬный актив. Лявон Вольскi: з задавальненнем узначалю спеў фанатамi “Трох чарапах”

Предположение, откуда ветер дует, подтвердилось, когда через пару часов после встречи материал о моем недавнем собеседнике появился на goals.by. Так что, Юра Михалевич, привет тебе. Пусть и невольно, однако обскакал, признаю.
Но, как на духу, толчком для встречи с лидером групп NRM и “Крамбамбуля” Лявоном ВОЛЬСКИМ стало отнюдь не его интервью моему коллеге. А, во-первых, мой диалог с нашим ответственным секретарем Володей Пирогом. Когда на страницах “Прессбола” в числе других отечественных звезд спорта и культуры Лявон поздравил пловчиху Александру Герасименю с золотом на престижной стометровке чемпионата мира, Вовка, одобрив содержание, раскритиковал форму: “Ну вот зачем Серега (Щурко, автор материала. — “ПБ”.) переводил Вольского? Я же уверен, что он говорил по-белорусски”.
Согласившись, я, во-вторых, заодно не мог не зацепиться еще за одну цитату из того небольшого, знаков на тысячу, блока. А именно: “Наше государство в очередной раз убедилось, что не всегда прибывает там, куда вбухиваются просто астрономические деньги. Имею в виду очередной проект из разряда “вода в твердом состоянии” под названием “белорусский хоккей”. Ясно, что не задеть меня эти слова не могли по определению. А если, в конце концов, вспомнить, что NRMные “Тры чарапахi” нынче — культовая песня белорусских болельщиков, идея, что это интервью должно быть, вызрела буквально через десяток минут после разговора с ответсеком.
Як i яшчэ адна думка: ужо на гэты раз iнтэрв»ю будзе выключна на беларускай мове. Даўно жадаў зрабiць нешта такога кшталту з цiкавым субяседнiкам. I ён больш чым не расчараваў.

— Лявон, напачатку вы абмовіліся, што суразмоўца на спартыўную тэматыку з вас не вельмі добры. Мяркую, у дзяцінстве бацька не прызвычаіў да спорту…
— Як раз наадварот. Ён быў вельмі спартыўным чалавекам, доўгі час займаўся барацьбой, боксам, выдатна плаваў. Апошняе і не дзіўна, калі прыгадаць, што ён дзесяць гадоў служыў на флоце. Хоць чуў і такое, что і маракі не вельмі моцныя плаўцы. Але гэта відавочна быў не наш выпадак: кроль, брас, батэрфляй — усімі стылямі бацька валодаў і вучыў мяне. Але натуральнае для ўсіх хлопцаў дзіцячае захапленне спортам на самой справе прайшло бокам. Проста фізічна не хапала часу з-за заняткаў у мастацкай школе. Графік быў такі шчыльны, што і на агульнаадукацыйныя ўрокі не заўсёды заставаўся час.

— Ну а як з заўзятарствам? Для вашага пакалення 1965 года нараджэння на эпахальны 1982-гi прыпаў росквіт юнацтва.
— О, гэта святое! У той час не ведаю кім трэба было з»яўляцца, каб не цікавіцца нашым футбольным “Дынама”. Усе на памяць ведалі склад каманды, хадзілі на гульні. Бо беларускі клуб на чале табліцы чэмпіянату Саюза і чэмпіён на яго фінішы — гэта была для нас падзея ледзь не сусветнага маштабу. А вось з тых часоў маё заўзятарства выяўляе сябе хіба што перыядычнымі ўсплёскамі цікавасці да хакею ці поспехаў футбольнага БАТЭ на міжнароднай арэне.

— Добра, я ж абяцаў, што наша гаворка пра спорт будзе толькі частковай. У цэнтры ўвагі — ваша асоба. Мала хто з моладзі не ведае, хто такі Лявон Вольскі ці гурты NRM і “Крамбамбуля”. Але значна меньш — аб тым, што ў Вольскага-паэта, калі не памыляюся, два зборнікi вершаў. Праўда, апошні надрукаваны больш за дзесяць гадоў таму. Адышлі ад паэзіі?
— Ну чаму ж адышоў, а для песень хіба вершы не патрэбны? Проста раней сапраўды аддзяляў песенныя радкi ад выключна вершаў. З цягам часу, спадзяюся, першыя наблізіліся да другіх. Але наконт зборнікаў згодны, пэўны перапынак атрымаўся. Зараз ён, спадзяюся, як раз крочыць да заканчэння. У бліжэйшых планах, літаральна праз месяц-другі, выхад празаічнага зборніка. Апавяданняў і аповесцей, што напісаў за апошнія дзесяць-пятнаццаць гадоў. І далей планую працаваць у гэтым рэчышчы. Так што, запэўніваю, не ўсё засталося ў дзевяностых.

— А мара праявіць сябе так ці інакш у кінематографе пакуль і застаецца толькi марай?
— Кіно — гэта катастрофа! Хоць наша рэчаіснасць хіба што не ўголас просіцца на экран. Напрыклад, нейкая “лав сторы”: яна — маёр міліцыі, ён — закаханы не без узаемнасці, але не падзяляе нейкіх афіцыйных пазіцый. Ці вось яшчэ: два сябры дзяцінства, якія гадаваліся ў адной вёсцы, але потым лёс раскідаў iх па розных універсітэтах і ў рэшце рэшт па розныя бакі барыкад… Уяўляеце, якое велізарнае поле што для драматургаў, што для рэжысёраў, што для кампазітараў. Але, безумоўна, разумею, што на “Беларусьфільме” за такую стужку зараз наўрад ці возьмуцца. На жаль, бо магла атрымацца моцная рэч. Як, напрыклад, “Акупацыя містэрыі” Андрэя Кудзіненкі — фільм, які мяне вельмі ўразіў, але чамусьці пэўны час быў у нас забаронены да паказу. Хоць тэма куды як папулярная ў айчынным кінематографе — Другая сусветная вайна на Беларусі.

— Як мне падаецца, тая самая наша рэчаіснасць, як бы да яе нi ставілiся — выдатная глеба для натхнення творчага чалавека.
— Магчыма, і так, але ўсё мае свае межы. Калі адно і тое ж працягваецца амаль дваццаць гадоў, з»яўляецца стомленасць, якая да таго ж назапашваецца. А змены ў бок лібералізацыі з большага касметычныя.

— І ўсё ж вернемся да кіно і на хвіліну забудзем пра прапанаваныя вамі сцэнарыі. І ўявім, што вас запрасілі здымацца ў нейкую стужку. Напрыклад, “Анастасія Слуцкая”. Ці напісаць да яе музыку.
— Апошняе ўжо было — пісаў для маладзёжнай камедыі “Дасціш фантасцiш”. Аднак фільм, так бы мовіць, не “стрэліў”. Але было цікава. Не з фінансавага пункту гледжання — грошы там былі невялікія, калі не сказаць мізэрныя. А проста як магчымасць паспрабаваць сябе ў нечым новым. Хоць гэта быў не першы мой вопыт напісання музыкі да кіно, а адзін з першых.
Што да “Слуцкай”, то гэты праект, на мой погляд, праваліўся. Нават дзіўна: Святлана Зелянкоўская такая актрыса, якая, дакладна ведаю, выдатна можа выканаць любую ролю. А тут… Можа, справа ў тым, што гэта быў дзяржзаказ. Што ўжо першапачаткова — пагроза для творчасці, бо кантроль залішні. Магчыма, так не толькi ў нас, а і ў якой-небудзь Францыi, не ведаю.

— Дык у вас прыхільнасць да кіно толькі ў фірмовым кампазітарскім фармаце? Ці і ў кадры ёсць жаданне з»явіцца?
— Чаму б не? Наўрад бы я там хапаў зоркі з неба ўжо з нагоды адсутнасці профільнай адукацыі, але нейкую ролю змог бы выцягнуць. Камічную ці драматычную. Ну не Гамлета, зразумела.

— А, напрыклад, Шцірліца?
— З задавальненнем. Ціханаў, безумоўна, выканаў яе выдатна. Але, калі прааналізаваць, з адным выразам твару. Ну прыгадайце. Шпіёнаў, мяркую, наогул не цяжка згуляць: яны заўжды напагатове, насцярожаныя (робіць адпаведны выраз. — “ПБ”.). Так бы мовіць, “на ягоным твары не варухнуўся аніводны мускул”. Джэймс Бонд — з той жа оперы. Толькі трэба будзе пэўны час панаведваць трэнажорную залу.

— На гэтым узроўні са спортам сябруеце?
— Больш на ўзроўні настольнага тэніса і ёгі. Любоў да першага аднавіў месяцы два таму, а ёгай займаюся даволі даўно. Праўда, на аматарскім узроўні, без інструктараў. Што да тэніса, то днямі да мяне ў госці прыехаў ваш калега з Германіі Інга Петц. Вось ён — чэмпіён, іх журналісцкая каманда па настольным тэнісе ўжо абула палову Берліна. Хоць сам ён родам з Кёльну.

— Прыгожы горад, наведваў яго пад час хакейнага чемпіянату свету 2009 года.
— А я вось пакуль ніводнага разу. Трэба з»ездзіць, бо вы не першы, хто добра аб ім адгукаецца. Затое не так даўно вярнуўся з Гамбургу. Цікавае было вандраванне. Нам прапанавалі такі сваеасаблівы панк-гатэль, дзе ў нумарах на кожнай падушцы для жыхароў былі падрыхтаваны “берушы”. Увечары зразумелі, для чаго: канцэрты там не спыняюцца.

— Зусім як у часы “Бітлз”, якія, дарэчы, першыя сур»ёзныя крокі да будучага сусветнага поспеху рабілі менавіта ў Гамбургу.
— Нешта накшталт таго. Зараз, праўда, ужо не тая эпоха. Не толькі таму, што гэткія кварталы няўхільна выцясняюцца жыллём ціхіх бюргераў. Проста зараз кожны слухае сваю музыку. І так ва ўсім свеце. Апошняй хваляй усеабдымнай жарсцi быў, мабыць, перыяд “Нірваны”, калі ўвесь свет захапіўся гранжам… Так, нешта нас не ў той бок павяло, забыўся, што размаўляем для спартыўнага выдання.

— Але для рубрыкі “Няпрофільны актыў”. Я ж кажу, тут у цэнтры ўвагі не спорт, а асоба. Да спорту, жадаеце вы таго ці не, я вас яшчэ завярну напрыканцы, не хвалюйцеся. А пакуль павяду далей у нечаканы бок. Давялося знайсці інтэрв»ю, дзе вы цытуеце Далай-Ламу. Такія глыбокія пазнанні ў будызме?
— Не тое каб глыбокія, але, як мне падаецца, кожная рэлігія вартая таго, каб яе вывучаць. І калі не прымаць, то прынамсi асэнсоўваць. А будызм у гэтым плане вельмі цікавы. Дык вось Далай-Лама сцвярджае, што хоць раз у год трэба знаёміцца з мясцінамі, у якіх дагэтуль не бываў.

— Атрымоўваецца?
— Не заўсёды, але ў апошні час шанцуе. Пра Гамбург ужо прыгадваў, яшчэ наведалі Лондан і яго наваколлі: Кембрыдж, Кентэрберы…

— Гэта той, дзе знаходзіцца славуты прывід?
— Ой, там у вёсках, калі можна так назваць іх англійскі аналаг, столькі будынкаў пятнаццатага-шаснаццатага стагоддзяў, што было б дзіўна, калі б прывіду не было ў кожным другім.

— Але мы адышлі ад рэлігіі. Хто вы па веравызнанню?
— Праваслаўны. Які пры тым можа спакойна ўвайсці ў касцёл і не лічыць гэта за нейкую здраду. На нашай зямлі стагоддзямі мірна суіснавалі розныя канфесіі, тым больш хрысціянскія. Таму не бачу перашкод, каб наведаць каталіцкі храм, асабліва калі там ідзе служба на беларускай мове.

— Аб мове яшчэ пагаворым, а якія стасункі з ісламам?
— Пакуль, на жаль, ніякіх. Хоць і ёсць цікавасць да нашага Іўя, якое, быццам ужо не адно стагоддзе з»яўляецца месцам кампактнага жыхарства беларускіх мусульман. А так неяк не атрымоўвалася наведваць ісламскія краіны. Нават Турцыю.

— Няўжо і ў расійскай Казані ніколі не былі?
— Ды я ў Расіі наогул быў только ў трох гарадах: Маскве, Піцеры ды Смаленску. У іншую краіну едзеш альбо вандраваць, альбо працаваць, наладжваць канцэрты. І ў апошнім выпадку Літву, Польшчу, Нямеччыну ці нават Францыю, так здарылася, наведваю часцей.

— А на Усходзе, што ж, няма попыту?
— Як быццам ёсць, нават у хіт-парадах расійскіх радыёстанцый у свой час займалі першыя месцы і “Катуй-ратуй” NRM, і “Госьці” “Крамбамбулі”. Проста так атрымоўваецца. Вось два апошнія разы гралі ў Смаленску. Першы — на рок-фестывалі, ад якога, шчыра кажучы, засталіся не лепшыя ўспаміны, другі — на свяце мясцовага алігарха.

— Што было “не дзякуй богу” з фестывалем?
— Брутальнае адбылося відовішча. Зашмат п»янай моладзі, перманентныя бойкі. У нас такое цяжка ўявіць. А вось ад другога выступу засталіся цікавыя ўспаміны. Той самы алігарх, на дзень нараджэння якога нас запрасілі, мае ўласны музычны гурт, дзе сам грае на ўдарных, сваю футбольную каманду, для якой пабудаваў стадыён і дзе гуляе ў якасці форварду. Нешта ахвяруе на развіццё моладзі… Вось і ўсе нашыя наведванні ўсходніх суседзяў за апошні час.

— Аб мове, як і абяцаў. Тое, што вы імкнецеся размаўляць выключна па-беларуску, вядома. Што гэта: пэўная форма пратэсту ці, як у мяне часам здараецца, “за дзяржаву крыўдна”? А можа яшчэ што?
— Ні першае, ні другое, ні трэцяе. Што значыць “імкнуся” — я проста размаўляю, і ўсё. Не трэба з гэтага рабіць нейкi прынцып. Такая пастаноўка пытання, па-першае, для беларуса абсурдная сама па сабе. А па-другое, разбуральная. Бо рана ці позна такія “прынцыповыя” крыўдзяцца на ўвесь свет. Так бы мовіць, “ай, мяне тут ніхто не разумее і не падтрымлівае! Паеду ў ЗША і буду там размаўляць па-англійску”. І шмат хто сапраўды ад»язджае. Бо чалавек сам заганяе сябе ва ўнутраную эміграцыю, якая, магчыма, горш за рэальную.
Трэба мець больш пластычную сістэму ўзаемадзеяння з рэчаіснасцю. Твой суразмоўца не таму адказвае табе па-руску, што зневажае мову, а проста ён пад ціскам акаляючых умоў. Ён, можа, і рад быў бы ведаць лепш і мову, і гісторыю таго ж Вялікага княства Літоўскага. Але што яму рабіць, калі ў школах і першае, і другое выкладаецца павярхоўна? Гэта, бясспрэчна, дзіўна: нібыта даўно жывем не ў Савецкім Саюзе, усе нашы суседзі ўжо пераасэнсавалі гісторыю так, як выгадна ў першую чаргу іх краінам і нацыям. І толькі мы чамусьці дагэтуль робім так, як выгадна ўсходняму “вялікаму брату”.
Дык вось, сродкам самавыражэння мова для мяне была ў юнацкім узросце. Потым стала рабочай мовай творчасці, а пасля — і побыту. Шмат хто з калег або прыхільнікаў з цягам часу адышоў ад мовы наогул, а хтосьці, калі можна так сказаць, часткова. Напрыклад, пры размовах з інспектарамі ДАІ. Але я ў гэтым сэнсе паслядоўны.

— І як рэакцыя з іх боку?
— Самае прыемнае, што выключна станоўчая! Нават адпускаюць без штрафу. А некаторыя і самі пераходзяць на мову. Напрыклад, на Валожыншчыне — паўсюдна.

— А мне, прызнацца, за паўгадзіны размовы як мінімум аднойчы стала крыўдна. У той момант, калі афіцыянт кафэ, дзе мы з вамі сустрэліся, не зразумеў, што за “гарбату” вы жадаеце. Ды і мая “кава з малаком” выклікала збянтэжанасць на некалькі секунд.
— Не страшна, “гарбата” — гэта ж даволі спецыфічнае слова. Нічога, прызвычаіцца, у мяне сёння тут яшчэ адна сустрэча.

— Ці прынцыпова для вас у час замежных вандровак геаграфічна- асветніцкая місія?
— Не зразумеў, што маеце на ўвазе.

— Той самы момант, калі ў замежжы не бачаць розніцы паміж Беларуссю і Расіяй.
— Па маіх назіраннях, гэта ўжо ў мінулым, у тых самых дзевяностых мінулага стагоддзя. Наш лідэр у апошнія гады распіярыў краіну так, што дзякуючы яму ўжо шмат хто ведае, што ёсць такая дзяржава — Беларусь. Праўда, толькі тыя, хто цікавіцца навінамі хаця б на тэлевізійным узроўні. А для іншых гэта проста нецікава. І не трэба абвінавачваць іх у неадукаванасці. Мяркуеце, шмат хто з беларусаў ведае прозвішча, напрыклад, прэм»ер-міністра суседняй Польшчы? А што тут да Беластоку — тры сотні кіламетраў нават ад Мінску, не гаворачы ўжо пра Заходнюю Беларусь.

— Прапануй вам намаляваць словамi партрэт беларуса, якія б там пераважалі назоўнікі, акрамя славутай памяркоўнасці?
— Вой, гэта вельмі цяжкае пытанне. Мне яго задавалі ў час паездкі па Нямеччыне, толькі ў адносінах да немцаў. Маўляў, якія б нашы нацыянальныя рысы вы вылучылі? А як гэта зробіш, калі краіна вялікая? І той жа жыхар Баварыі зусім не падобны на берлінца. І ў нас так: на Палессі адзін тэмперамент, а на поўначы, ў Прыдзвіншчыне — зусім іншы.
Але пэўныя агульнаментальныя рысы, безумоўна, ёсць. Тая самая памяркоўнасць. Якая, на мой погляд, з»яўляецца проста абаронай ад агрэсіўнага асяроддзя. Дзе апошнія стагоддзі на асобу ішоў перманентна моцны ціск улад — спачатку Расійскай Iмперыі, потым савецкай, а зараз ужо роднай. І чалавек проста замыкаўся ў сям»і, робячы яе сваім светам. Ён не “за”, не “супраць”. Можа, і супраць, але на класічным кухонным узроўні, нават калі добра разумее, что вакол адбываецца штосьці ненатуральнае. Бо ўсвядоміў: лепш не высоўвацца — адсякуць галаву. Гэта дэзінтэгруе грамадства, але дазваляе выжыць асобе.

— Ну вось і адбылося вяртанне ўжо да профільнага актыву. Маю на ўвазе аб»ядноўваючую нацыю хаця б на ўзроўні трыбун ролю спорту. Вы, даруйце, былі на “Мінск-Арэне” на хакейнай гульні “Дынама”?
— Не. Наогул быў там толькі аднойчы на канцэрце, а на хакей неяк ніхто ніколі не запрашаў.

— Лічыце, што ўжо запрасіў. Мяркую, вам будзе прыемна пачуць харавое выкананне дзяржаўнага гімна пятнаццацітысячнай аўдыторыяй.
— Што датычыцца нашага гімна, то, на маю ўласную думку, варыянт мог быць і больш удалым. Хаця ў тэксце цяперашняга няма нічога заганнага. І калі трыбуны яго дружна спяваюць — ужо выдатна.
Нам наогул не хапае нейкай нацыянальнай песні. Зараз вось з “Крамбамбуляй” ажыццявілі адзін праект. Не ведаю, калі альбом убачыць свет, але гаворка не аб гэтым. Сутнасць праекта — песні розных еўрапейскiх народаў, ад харватаў да ірландцаў. Сярод iншых запiсалi i адну літоўскую. I на мове арыгіналу, і пераклалі на беларускую. Дык вось, завядзі яе ў прысутнасці літоўца, ён у любым стане падхопіць і даспявае. А ў нас што — “Тры чарапахі”?..

— Не трэба так іранічна пра свой твор, пра яго потым. Зараз — пра iншы момант, які мяне стымуляваў на нашу размову. А іменна — пра вашы каментарыі да залатога медаля Аляксандры Герасімені на чэмпіянаце свету па плаванню. Дзе вы даволі саркастычна зачапілі хакей. Маўляў, лепш укладваць сродкі ў спаборніцтвы на вадзе, чымсьці на “вадзе ў цвёрдым стане”. Адкуль такі антаганізм?
— Аніякага. Не скажу, что я вялікі фан хакею, але адносіны выключна станоўчыя — цудоўная і відовішчная мужчынская гульня. А як што і раздражняе, дык гэта выпадкі, калі добрую ідэю даводзяць да абсурду. Лядовы палац — гэта, безумоўна, добра. Але ж у нас іх ужо будуюць у мястэчках, дзе такі аб»ект відавочна ніколі не акупіцца. Гэта па-першае. Па-другое, мы ў хакеі не шведы, чэхі ці канадцы. Аднак, гледзячы на сродкі, якія ў нас у яго інвестуюцца, па-добраму даўно павінны былі б імі стаць у сусветным маштабе. Далей, лядовых арэн шмат, а дзе беларускія фігурысты? Нонсенс… Таму іронія толькі на гэтай падставе, ніякай паталагічнай нянавісці да хакея няма і блізка.
І яшчэ адно. Ведаеце, яшчэ ў юнацкія часы, назіраючы за спартыйнымі тэлетрансляцыямі, адзначыў, якая вялізарная розніца паміж замежнымі і нашымі атлетамi. Першыя, хоць бы ён быў з ГДР, былі здольныя працаваць не толькі на полi, памосце ці пляцоўцы, але і на камеру. Адказваюць падрабязна, разгорнута. З метафарамі, жартамі. А у нас што: “Бэ-мэ-гы, трэба трэніравацца…”. Хіба што шахматысты былі лепей. Зараз, зразумела, становішча крыху паляпшаецца. Але толькі што крыху. Чаму так — пытанне…
Праўда, адна версія прычын ёсць. У нас да спорту ставіліся як да службы ў войску. Там “страляй, бяжы і перамагай”, гэтак жа і ў спорце. Усебаковаму развіццю не надавалася ўвагі. І шкада, бо спорт — гэта тая ж творчасць, тут без душы мала чаго дасягнеш. Не, можна, бясспрэчна, стрэльнуць. Але ўсё ж тэхніка — палова справы. Калі няма асалоды, куражу — усё не тое.

— Дык вось аб “нацыянальных” песнях. Са здзіўленнем адчуў у вашых словах пэўны сарказм у дачыненні да тых самых “Трох чарапах” ці “Гасьцей”. Якія, тым не менш, сапраўды сталі хіба што не народнымі.
— І добра, я вельмі рады. Асабліва калі ўлічыць, што ў час іх напісання нават не марылі аб такім статусе абедзвюх. “Тры чарапахі”, як і “Госьці” на пару з Міхалком у “Каралях раёна”, наогул пісаліся як пэўныя жарты. У альбоме “Тры чарапахі” хапае больш сур»ёзных рэчаў. Пасля яго выхаду давялося адчуць даволі жорсткую крытыку. Кшталту “што гэта за “гэй-ла-ла-ла-лай”, зусім скаціліся ў папсу”. А яно вось як атрымалася. Зачапіла народ так, што нават палякі падпяваюць.

— Ад Міхалка да Міхалкова. Як вам у ролі апошняга?
— У сэнсе? Міхалкоў — цікавы чалавек з багатым творчым шляхам. Хтосьці яго можа абвінаваціць у пэўнай вялікадзяржаўнай ці імперскай ідэалогіі. Але гэта яго справа. Таленавіты чалавек, які шмат чаго дасягнуў у сваёй сферы, можа сабе і шмат што дазволіць.

— Даруйце, не ўдакладніў. Гаворка не пра Мікіту, а пра яго бацьку Сяргея, аўтара ажно трох гімнаў.
— Вось куды хапілі… А я ўжо пры чым? Ён заўсёды быў дзяржаўнай асобай, я, мякка кажучы, наадварот.

— Да пры тым, што, ведаеце ці не, тыя самыя “чарапахі” ўжо не адзін год як неафіцыйны, ці нават амаль афіцыйны гімн беларускай тарсіды што футбольнай, што хакейнай.
— Дык спяваюць, наколькі я разумею, у не лепшыя для нашых дружын моманты. Калі ўжо, так бы мовіць, злівай ваду і хавайся ў бульбу.

— Колькі гадоў таму так і было. Зараз, па маіх назіраннях, наадварот, гэта сродак падтрымкі нашых каманд і псіхалагічнага ціску як мінімум на заўзятараў сапернікаў.
— Вось як… І што, сапраўды спяваюць песню цалкам, не толькі рэфрэн?

— Менавіта. Ну хіба што на радках трэцяга куплета “тры сланы нерухома стаяць” шмат хто збіваецца.
— Нічога сабе… Шчыра — прыемная навіна, супер! Тады трэба, мабыць, наогул спяваць да пачатку гульняў. Каб саперніка маральна прыціснуць, а нашых хлопцаў, наадварот, завесці.

— Во-о-о-сь! Ужо з задавальненнем чую заўзятарскія ноткі ад чалавека, які на пачатку размовы абвяшчаў пэўную абыякавасць да стадыёна.
— Чаму ж абыякавасць? Я заўжды жадаю нашым хлопцам ды дзяўчатам перамог у любым відзе спорту. За Герасіменю вось шчыра парадаваўся. Тым больш што ведаў пра цяжкі перыяд, якi яна пераадолела — допінгавы скандал і гэтак далей. З задавальненнем павіншаваў яе з поспехам на чемпіянаце свету, у тым ліку і з дапамогай вашай газеты.

— А з якімі яшчэ зоркамі айчыннага спорту знаёмыя?
— Такіх шмат, асабліва апасля геніяльнай, на мой погляд, ідэі журналіста “Прессбола” Сяргея Шчурко запрасіць нашых спартсменаў на здамкi ў кліпе на песню “Госьці”. Геніяльная, бо, гэта ўжо адзначаў, слаба ў нашай краіне ідуць справы з піарам зорак спорту. Так, там-сям на білбордах сустракаюцца іх выявы. Але людзі, упэўнены, мала звяртаюць на іх увагі. Для іх гэта быццам савецкія “Ленін, партыя” — вісяць, ну i няхай. Таму нават Глеба ці Грабоўскага могуць не пазнаць, сутыкнуўшыся на вуліцы, я ўжо не кажу пра Герасіменю. Вось і зноўку атрымліваецца парадокс: нібыта на дзяржаўным узроўні павага і падтрымка спорту відавочныя, а ўдумлівай рэкламы няма.
Ці ўзяць таго ж Арамнава. Ну чаго да яго прычапіліся з тымі паездкамі ў нецвярозым стане?! Не, зразумела, садзiцца п»яным за руль — апошняя справа. Але трэба ж разабрацца, чаму ён гэта робіць, што яго штурхае. Чалавека, які прыносіць нашай краіне алімпійскія медалі. У іншай ён ужо быў бы мільянерам. А яшчэ мяне ўразіла гісторыя, што яго сябар разбіўся на машыне, таму што не было грошай замяніць шыны на ўсіх чатырох колах на зімовыя.
Вось з такіх нібыта дробязей і складаецца агульны малюнак. Не так у нас абыходзяцца з сiмваламi краіны. Дарэчы, некалькі гадоў таму на адной радыёстанцыі з»явілася цікавая ініцыятыва — абвясціць конкурс на тэксты для скандыравання нашымі фанатамі. Нават некалькі прыдумаў, але ініцыятыва аўтараў праекта нешта хутка сышла на нішто.

— Ці чулі гімн хакейнага “Дынама”, які напісаў Алег Хаменка (лідэр гурта “Палац”. — “ПБ”.)?
— На жаль, не. Хаця паслухаць было б цікава. І нават самому паспрабаваць напісаць гімн для якога-небудзь клуба.

— А як наконт узначаліць фанатскі хор пры выкананні ім “Трох чарапах”?
— З задавальненнем! Можаце паставіць “птушку” насупраць гэтай ідэі.